ഒരുനേരമെങ്കിലും

ഒരുനേരമെങ്കിലും കാണാതെവയ്യെന്നു
ഗുരുവായൂരപ്പനോടര്‍ത്ഥിച്ചൊരാള്‍
ഒരു വാക്കുപോലുമുരിയാടിടാതെയീ
ഗുരുവായൂരമ്പലം വിട്ടുപോയോ?

അഷ്ടമിരോഹിണി നാളില്‍ തന്‍മാനസം
മുഗ്ദ്ധവൃന്ദാവനമാക്കുന്നവന്‍
കഷ്ടമീഗോകുലം വിട്ടങ്ങുപോകയോ
ശ്രേഷ്ഠകവേ ഭവാനിത്രവേഗം ?

കോടക്കാര്‍വര്‍ണ്ണന്റെ ചുണ്ടുകള്‍ ചുംബിച്ചൊ –
രോടക്കുഴലായി മാറീടുവാന്‍
കണ്ണന്റെപൂവുടല്‍ നക്കിത്തുടയ്ക്കുന്ന
കറ്റക്കിടാവായി മേഞ്ഞീടുവാന്‍

കാളിന്ദിയോരത്തും കാനനതീരത്തും
കാര്‍മുകില്‍ വര്‍ണ്ണനോടൊപ്പമെന്നും
കാറ്റായലഞ്ഞിടാനത്രമേല്‍മോഹിച്ചു
കാല്‍പ്പാടുതേടി നടന്നവനേ

അകതാരിലനുദിനമെത്തിടുമോര്‍മ്മകള്‍
അവതരിപ്പിച്ചു പോല്‍കൃഷ്ണനാട്ടം !
അതുകണ്ടുകണ്ണും കരളുംകുളിര്‍ത്തു താന്‍
കവനങ്ങളെത്രയോ നെയ്തുഭവാന്‍

അമ്പലപ്പുഴയിലൊന്നെത്തിയാലാമനം
അമ്പാടിതന്നിലും ചെന്നുചേരും
അഴകെഴും പീലിക്കതിരൊന്നു കാണ്‍കിലോ
അവതാരകൃഷ്ണനെ കാണ്‍മൂഭവാന്‍ !

ഒരുനേരമെങ്കിലും കാണാതെവയ്യെന്നു
ഗുരുവായൂരപ്പനും കരുതിയാവാം
ചിരകാലമിങ്ങനെ പിരിയാതിരിക്കുവാന്‍
കരുണാമയന്‍ വന്നുകൊണ്ടുപോയി…!