കൂടെ വരട്ടെ ഞാന്‍ ?

ഉറ്റവര്‍ തന്‍ നിയോഗത്തെയെക്കാലവും
ഉറ്റുനോക്കീയവള്‍, തന്റേതുമെന്നപോല്‍
ആദികാവ്യത്തിന്റെ നേരുകള്‍ക്കപ്പുറം
ആത്മബലി പോലെ, നീയിന്നും ഊര്‍മ്മിളേ….!

കാനനവാസം നിഷിദ്ധമാണെന്നതിന്‍
കാരണമേതുമാരായുവാനാകാതെ
നീണ്ട പതിന്നാലുവത്സരം, മരവുരി
ചാര്‍ത്താത്ത താപസിയെന്നപോല്‍ വാണു നീ.

ജനകാത്മജയെന്നാല്‍ ജാനകിയല്ലാതെ
വിരഹിയാണെങ്കിലും, വൈദേഹിയല്ലാതെ
മിഥിലാപുരിക്കവകാശിയെന്നാകിലും
മൈഥിലിയാകാതെ, കാലം കഴിച്ചു നീ.

രാമന്‍ പിതൃതുല്യന്‍, മാതാവു സീതയും
കാടകമെന്നും അയോധ്യയായ് കരുതണം
നിദ്രാവിഹീനമാം രാത്രികളോടൊത്തു
താതന്റെ വാക്കുകള്‍ സൗമിത്രിയോര്‍ക്കവേ

ഊര്‍മ്മിളേ, നീയുറങ്ങീടാത്ത രാവുകള്‍-
ക്കാരുണ്ട് സാക്ഷിയായ് നീ മാത്രമല്ലാതെ…?
ഭൂമിപുത്രിതന്‍ പ്രഭാപരിവേഷത്തില്‍
ആകെ നിറം മങ്ങി മാഞ്ഞുവോ, നിന്‍ നിഴല്‍?

എന്‍ പാതിയെന്നെ മറക്കേണമെന്നതാം
ഏതോ വിചിത്രവരത്തിനായ് യാചിക്കേ
നിശ്ചലം നിന്നുവോ, കൈകൂപ്പിനിന്‍ മുന്നില്‍
നിന്നെ സ്തുതിച്ചു നിദ്രാദേവിയന്നേരം.

താനേ നിലച്ച നിന്നുള്ളുരുക്കത്തിന്റെ
തീരാത്ത നോവിന്‍ പ്രതിച്ഛായയെന്നപോല്‍
എത്രയോ ശ്രീത്വം വെടിഞ്ഞ പെണ്‍രൂപങ്ങള്‍
ചുറ്റിലും മൗനവല്മീകമായ് മാറവേ

”കൂടെ വരട്ടെ ഞാന്‍” – എന്ന ചോദ്യത്തിന്റെ
നേരിനെ കാലം തിരിച്ചറിയാത്തപോല്‍
ആദികാവ്യത്തിന്റെ ഏടുകളില്‍ പോലും
ആരോരുമില്ലാതെ, നീയിന്നും ഊര്‍മ്മിളേ…!