കാര്മേഘപടലങ്ങളൊഴിഞ്ഞു നീളേ
സൂര്യവംശോത്തമന്റെ മുഖം തെളിഞ്ഞു
ആചന്ദ്രതാരത്തെ കണ്ടുകണ്നിറഞ്ഞു
ആത്മഗൗരവത്താലെന് മനം കുളിര്ത്തു.
പതിനാലുവര്ഷം ഘോരവനാന്തരത്തില്
പതിമുഖനുയര്ത്തിയ പോര്മുഖത്തെ
പാരെങ്ങുമേ കണ്ടിടാത്തപ്പടകൂട്ടിയെതിരിട്ട – നിന്റെ
പാരം തെളിഞ്ഞപരാക്രമ വൈഭവത്തെ,
ഈരേഴു പതിനാലു ലോകവുമേറ്റെടുത്തു
ഈയൂഴിയുള്ള കാലമതങ്ങു വാഴ്വതിന്നായ്
ഈശ്വരാ, നിന്റെയവതാര ലീലയൊന്നായ്
ഈരടിശീലില് യുഗയുഗങ്ങളായ് മീട്ടിടുന്നു.
നിജ ധര്മ്മരാജ്യമീവിശ്വമലങ്കരിക്കാന്
നിന്പുണ്യനാമമെങ്ങുമലയടിക്കാന്
നീലാംബരസാഗരമതു പ്രതിധ്വനിക്കാന്
നീളെ തപം ചെയ്തുനരപുംഗവന്മാര്.
അയോധ്യാപുരമീമട്ടു പ്രകാശിതമായി നില്പ്പു
ആഭൂതിയുള്ളില് നിറയും നിലവിസ്മയത്താല്,
ആചന്ദ്രതാരം നിജകീര്ത്തിയാര്ത്തു പാടാന്
ആലോലസരയുവും സായൂജ്യമാര്ന്ന പോലെ.
കല്ലില് വിരിയുന്നകവിതയല്ല, മഹാചരിത്രം!
കാലം കലിതുള്ളി പെയ്ത മഹാപടുത്വം
കിളിപ്പൈതല് മൊഴിഞ്ഞ കളവാണിയല്ല,
കരിമ്പാറകൊത്തിമെനഞ്ഞെടുത്ത കലികാലസത്യം.
ആയിരം ദീപങ്ങള് തെളിയട്ടെ സരയൂ തടത്തില്,
ആയിരം നയനങ്ങള് കാണട്ടെ നിറഞ്ഞു നിന്നെ,
ആയിരം കാതങ്ങള് വളരട്ടെ കോസലേന്ദ്രം
ആയിരം കേസരികള് വലിക്കട്ടെ നിന് രഥത്തെ.
സീതാപതിശാന്തമായ് പുഞ്ചിരിച്ചു,
സേനാപതി ഭരതനോ കൊടിക്കൂറവീശി,
സേവാനിധി മാരുതി സുസജ്ജനായി,
സ്വപ്നത്തിലും പിരിയാ,സുഭദ്രാത്മജനായി ഞാനും.