എണ്ണയും പിണ്ണാക്കും

”ആട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുമ്പൊ പിണ്ണാക്കു തരാത്തോന്‍ വീട്ടീച്ചെന്നാ എണ്ണതര്വോ?” ഇല്ലെന്നാണ് മുത്തശ്ശി പറയുന്നത.് മരച്ചക്കില്‍ എണ്ണയാട്ടിയിരുന്ന ആ പഴയ കാലം മുത്തശ്ശി വിസ്തരിച്ചു.

ഒരു ഭീമന്‍ മര ഉരല്. അതാണ് എണ്ണച്ചക്ക്. ചക്കില്‍ തിരിയാന്‍ മരത്തിന്റെ തന്നെ തടിയന്‍ ഉലക്ക. ഉലക്ക തിരിക്കുന്നത് കാളയെക്കൊണ്ടാണ്. ‘ചക്കിനു കെട്ടിയ കാളയെപ്പോലെ’ എന്നൊരു ചൊല്ലുണ്ട്. ചക്കിനുചുറ്റും വട്ടത്തില്‍ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കും കാള.

മരച്ചക്കില്‍ എണ്ണയാട്ടുമ്പോള്‍ പിണ്ണാക്കില്‍ എണ്ണമയം കൂടുതലായിരിക്കും, കൊപ്രയാണാട്ടുന്നതെങ്കില്‍ തേങ്ങാപിണ്ണാക്കു തിന്നാന്‍ നല്ല സ്വാദുണ്ടാവും. കൊപ്രയാട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുമ്പോള്‍ വഴിയില്‍ നില്‍ക്കുന്നവര്‍ പിണ്ണാക്കു ചോദിക്കും.

”ഇത്തിരി പിണ്ണാക്കു തര്വോ?”

അങ്ങനെ ആരെങ്കിലും ചോദിച്ചാല്‍ പിണ്ണാക്കു കൊടുക്കണം. തിന്നാനാണല്ലോ ചോദിക്കുന്നത്. പിണ്ണാക്കു ചോദിക്കുന്നതും കൊടുക്കുന്നതും നാട്ടുനടപ്പാണ.് ആരും ഇല്ലെന്ന് പറയാറില്ല. പിണ്ണാക്കു കൊടുക്കാതെ പോകുന്നവരുണ്ടെങ്കില്‍ അവര്‍ അറുപിശുക്കന്മാരായിരിക്കും. അറുത്ത കൈക്ക് ഉപ്പു തേക്കാത്തവന്‍ എന്നു പറയാറില്ലെ. ആ വകുപ്പ്. വഴിയില്‍ വെച്ച് പിണ്ണാക്കു കൊടുക്കാത്തവന്‍ വീട്ടില്‍ ചെന്നാല്‍ എണ്ണ തരാന്‍ പോകുന്നുണ്ടോ. ഇല്ല.

”ചെറിയ ചെറിയ സഹായം ചെയ്യാന്‍ മടിക്കുന്നോര് വലിയ വലിയ സഹായങ്ങള്‍ ചെയ്യുംന്ന് വിചാരിക്കണ്ട. അങ്ങനല്ലേ അപ്പൂ?”
”ശരിയാണ് മുത്തശ്ശീ.”