”നല്ല കുട്ടികളുമായിട്ടേ കൂട്ടു കൂടാവൂ. ചീത്ത കൂട്ടു കെട്ട് നല്ലകുട്ടികളേയും വഴിതെറ്റിക്കും. വലിയോരുടെ കാര്യത്തിലും അതാ ശരി. ചീത്ത ചങ്ങാതിമാരായിട്ടാവും പണ്ട് മധുരയില് നിന്റെ അമ്മാമന്റെ കൂട്ട്. അതല്ലെ അവന് വഴിതെറ്റിപ്പോയത്. മധുരക്ക് പോയേന്റെ ശേഷാണ് അവന് കള്ളും വെള്ളോം കുടിക്കാന് തുടങ്ങീത്്.”
ഞാന് മുത്തശ്ശി പറയുന്നത് കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു.
”ചങ്ങാതി നന്നായാ കണ്ണാടി വേണ്ട.”
”അതെന്താ മുത്തശ്ശീ?”
”നല്ല ചങ്ങാതിമാര് നമ്മടെ കുറ്റോം കുറവും പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കിത്തരും. പിന്നെന്തിനാ കണ്ണാടി?”
”കേട്ടിട്ടില്ലേ അപ്പൂ, ‘ചാണകം ചാരിയാല് ചാണകം നാറും; ചന്ദനം ചാരിയാല് ചന്ദനം മണക്കും.’
തൊഴുത്തില് ചെന്നിട്ട് അവിടേം ഇവിടേം ചാരിനിന്നാ ചാണകം നാറില്ലേ. അങ്ങനേണ് ചീത്തകൂട്ടുകെട്ട്.
നമ്മുടെ അമ്പലത്തിലെ നടപ്പന്തലിന്റെ തൂണുകളില്ലേ അപ്പൂ. ശ്രീലകത്തീന്ന് ശാന്തിക്കാരന് തിരുമേനി ചന്ദനം തരും. ചന്ദനം തൊട്ടുകഴിഞ്ഞാ ആള്ക്കാരെന്താ ചെയ്യ്ാ? നാലമ്പലത്തിന്റെ പുറത്തുവന്ന് ഉള്ളങ്കയ്യിലുള്ള ബാക്കിചന്ദനം നടപ്പന്തലിന്റെ തൂണിമ്മേലല്ലേ തുടക്കാറ്? ആ തൂണിന്റെ മേല് ചാരി നിന്നു നോക്കൂ അപ്പൂ. അപ്പൂനേം ചന്ദനം മണക്കും.
നല്ല കൂട്ടുകാരും അങ്ങനേണ്. മനസ്സിലാവുണുണ്ടോ അപ്പൂന്?”
”മനസ്സിലായി മുത്തശ്ശീ.”