രാത്രി തനിച്ചാക്കിയ
ഒരു നക്ഷത്രം
നീണ്ട മരങ്ങളുടെ
ഇലച്ചില്ലകളുടെ അറ്റത്ത്
പാതി മറഞ്ഞ്
പാതി മാത്രം തെളിഞ്ഞ്
ആകാശ കൈക്കുടന്നയില്
ചേര്ന്നിണങ്ങിനിന്നു.
അപ്പോള്
ഭൂമിയിലൊരു പെണ്ണ്
വര്ണാഭമായ നഗരത്തിലെ
അപ്പാര്ട്ട്മെന്റില്
ഉയര്ന്ന ബാല്ക്കണിയില്
കൈവരിയോട് ചേര്ന്ന് നിന്ന്
കടല്ക്കാറ്റില് ഒറ്റയ്ക്കലിഞ്ഞ്
പാതി വിടര്ന്ന നക്ഷത്രത്തെ
ഉറ്റു നോക്കി.
ഒരു നൈറ്റ് ഡ്രൈവ്,
പോരാമോ? എന്നവള്.
വരാമെന്ന് നക്ഷത്രം.
കുട്ടിക്കാലത്ത് കേട്ട
ഗന്ധര്വ്വന്റെ കഥ പോലെ
നക്ഷത്രവും അവളും
ഒരുമിച്ച് നടന്നു.
ഇത്തിരിക്കാടും, കാറ്റും
കടലുമാകാശവും
നേര്ത്തു പിഞ്ഞിയ ഭൂമിയും
കണ്ടു നടക്കവെ….
രാവ് ചുവന്ന്
പകലായ് വിരിഞ്ഞു.
പിരിയുമ്പോളവള് ചോദിച്ചു.
എനിക്കെന്ത് തരും?
കാറ്റിന്റെ താളം കാടിനും
മഴയുടെ തേങ്ങല് മണ്ണിനും
മനുഷ്യന്റെ ഭാഷ മനുഷ്യനും
അപരിചിതമായിപ്പോയ
ഈ ലോകത്ത്
നീ തനിച്ചെങ്ങനെ
ഇങ്ങനെ….. ?
എന്ന് നക്ഷത്രം.
ഒരു കനത്ത മൗനത്തിനു ശേഷം
അവള് പതിയെ പുഞ്ചിരിച്ചു.
നക്ഷത്രം കൈ നീട്ടി.
അവള് ഭൂമി വിട്ടുയര്ന്നു.
ഒരു മുത്തശ്ശിക്കഥ പോലെ
പിന്നീടവര് ആകാശത്ത്
ഒറ്റ വൃത്തത്തില്
ഒന്നിച്ചുദിച്ചു.