പോക്കുവെയ്ലാടകള് വാരി
പുതയ്ക്കുന്നൊരീയുര്വ്വിയെ
കാറ്റിന്റെ കൈകളില് തൂങ്ങി
വന്നെത്തും സൗരഭങ്ങളെ
കാര്ത്തികനക്ഷത്രം പോലെ
വിടരും പൂങ്കുലകളെ
ഞാനുമീയാതിരപ്പെണ്ണും
ഞാറുനട്ട വയലിനെ
ചിറകില് മഴവില്ലിനെ
ചുമക്കും ശലഭങ്ങളെ
വെറുതെ നൃത്തം വയ്ക്കുന്ന
പച്ചിലത്തലപ്പുകളെ
അന്തിക്കുമാത്രം കപോലം
തുടുക്കുന്ന പ്രതീചിയെ
ഇരവില് പോലുമുറങ്ങാ-
തുലാത്തുന്ന കടലിനെ
ഇരുട്ടില് വെള്ളി പൂശുന്ന
നിലാവിന് രാസവിദ്യയെ
കിഴക്കും പടിഞ്ഞാറുമായ്
ഊരുചുറ്റുന്ന സൂര്യനെ
മൃതിയില് ചെന്നസ്തമിക്കാന്
തിരക്കുകൂട്ടും മര്ത്യനെ
വെറുതെയെന്നറിഞ്ഞിട്ടും
പുലര്ത്തുന്നൊരീ ജന്മത്തെ
ഒക്കെയും കണ്ടിട്ടത്ഭുത-
സ്തബ്ധമെന് മാരീചജന്മം.