ഭാരതാഷ്ടകം

നമോസ്തുഭാരതാംബികേ! നമോസ്തു ലോകനായികേ
നമോസ്തു പുണ്യദായികേ, നമോസ്തു മംഗളാത്മികേ
നമിച്ചു നിന്റെ പാദപൂജ ചെയ്യുവന്‍ മഹാംബികേ
അനുഗ്രഹിച്ചിടേണമേ മഹേശയാം മമാംബികേ

മോഹനം മഹോന്നതം ഹിമാദ്രിയാംകിരീടവും
ചൂടി, ലാസ്യഭാവമോടെ ദക്ഷിണാബ്ധിയോളവും
പാദവും നിവര്‍ത്തു, വംഗ – ഗൗജദേശമെത്തിടും
ദീര്‍ഘഹസ്തയുഗളവും നിവര്‍ത്തിവാഴുമംബികേ!

സ്തുതിമുഴങ്ങിടുന്ന ഹൈമഭൂമിതൊട്ടുതെക്കുനല്‍
ക്കുമരിദേവിവന്‍തപം നടത്തിടുമിടംവരേം
അരിയപുണ്യമേറ്റിടും പ്രപൂതതീര്‍ത്ഥരാശികള്‍
മഹിതയംബ! നിന്നിലിന്നടങ്ങിടുന്നതില്ലയോ!

ഭാനുമാനുദിച്ചുയര്‍ന്നുവാനമണ്ഡലം പ്രഭാ-
പൂര്‍ണ്ണമാക്കിയന്ധകാരമാറ്റിനിന്നിടുന്ന പോല്‍
ആദിവേദവീചികള്‍ ചൊരിഞ്ഞു വിശ്വഗുരുവതായ്
ലോകമാനവര്‍ ഹൃദാംബുജങ്ങളെ നിറച്ചു നീ

രത്‌നഗര്‍ഭ! നിന്റെ പുത്രരാം മഹര്‍ഷിവര്‍ഗ്ഗവും
വ്യാസ, വാല്‍മീക്യാദിശങ്കരാദികള്‍, രമണനും
രാമകൃഷ്ണനും, വിവേകാനന്ദനും, ചട്ടമ്പിയും
ശ്രീനാരായണാഖ്യനാംഗുരുവുമതുലഭാസ്സുകള്‍

താംബളപ്രഭചൊരിഞ്ഞു നിന്നനിന്നിലല്ലയോ
പൊന്‍കണിനിരത്തിവെച്ചപോല്‍ മഹാസുപുത്രരാം
മനു, ശിബി, ചണകനും, ശിവജി, റാണാ, തിലകനും
ഗാന്ധി, കേശവാദികള്‍ സമസ്തരും ജനിച്ചിതേ

ബിന്ദുമാത്രനാണു ഞാന്‍ ഭവന്മഹത്വമാംമഹാ-
മേരുമുന്നിലെന്നതിന്നു നന്മയോടറിഞ്ഞിതേ!
ഇനിയൊരിക്കലെങ്കിലും ജനിച്ചിടാന്‍ വിധിക്കുകില്‍
ഈശനേകിടട്ടെജന്മമിങ്ങുനിന്‍പദങ്ങളില്‍

കേണിടുന്നിതാ വരത്തിനായി നിന്‍പദാംബുജേ
വീണിടുന്നിതാ, പൊറുക്ക പാപജാലമൊക്കെയും
‘പരമവൈഭവ’ത്തിലെത്തി വിശ്വഗുരുവതായ്മഹാ
മഹിമയോടെ ലാലസിക്കഭാരതാംബികേ! ശുഭേ!