ക്യാപ്ഷന്‍

പുതിയ പോസ്റ്റ് ഇടുമ്പോള്‍ അവനാദ്യം എന്നെ
വിളിക്കുമായിരുന്നു.

‘ഡാ… ഒരു രണ്ടു വരി പറഞ്ഞോണ്ടാ..’

അകലെയുള്ളവര്‍ക്ക്
ആയിരം വരി എഴുതിക്കൊടുത്താലും
എന്നെ വിട്ടു പോരൂല്ലാന്നുറപ്പുള്ളോണ്ടാവും
അത്ര കാര്യമാക്കാറേയില്ലായിരുന്നു
അവനതില്‍ പരിഭവപ്പെടാറുമില്ല

പുറുത്തിക്കാവിലിരുന്ന്
ഞാനവള്‍ക്ക്
കത്തെഴുതുമ്പോള്‍ ഓന്‍ പിന്നെയും
കൂട്ടിരിക്കും.
പുസ്തകങ്ങള്‍ വരുമ്പോള്‍
എന്റൊപ്പം കൊറിയര്‍ ഓഫീസില്‍ ചെല്ലും.
ഞാനെഴുതിയ കവിതകള്‍ വരുമ്പോള്‍
നന്നായെന്ന് അഭിനന്ദിക്കും.
വരമ്പിലും കടവിലും കുപ്പായം മാറ്റി മാറ്റി
ഫോട്ടോ പിടിച്ചു തരും.

ഇതുവരെ എഴുതിയതെല്ലാം മായ്ച്ചവനിന്നലെ
വിട്ടുപോയി.

എന്നത്തെയും പോലെ എന്നോട്
രണ്ടു വരി എഴുതാന്‍ പറഞ്ഞതേയില്ല,
എങ്ങോട്ടെങ്കിലും പോയാലോടാന്ന് പറഞ്ഞേയില്ല
അവസാനത്തെ കെട്ടിപ്പിടുത്തത്തില്‍

‘കരയുക എന്നൊന്നില്ലടോ..
ചില മാറ്റങ്ങള്‍ക്കായി പരസ്പരം
കഴുകിക്കളയുകയാണ് നാമെന്ന്
കവിളിലെഴുതിപ്പോയി

അതിനാല്‍ സൗഹൃദത്തെ ഞാനിങ്ങനെ
ക്യാപ്ഷനിട്ടോട്ടെ..?