ലോചന് ചെയ്യുന്നത് ചെറിയ ജോലികളാണ്.
അതു കഴിഞ്ഞുവന്നാല് എപ്പോഴും അയാള് പ്രാര്ത്ഥിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കും. തന്റെ സങ്കടങ്ങള്ക്ക് പ്രാര്ത്ഥനയിലൂടെ പരിഹാരം ഉണ്ടാകുമെന്ന് അയാള് വിശ്വസിച്ചു. ഒരുനാള് ഭഗവാന് അയാള്ക്കു മുന്നില് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.
‘എന്താണ് നിന്റെ പ്രശ്നങ്ങള്. നീ ഏതുനേരവും എന്നെ വിളിച്ച് പ്രാര്ത്ഥിക്കുന്നത് ഞാന് അറിയുന്നുണ്ട്.’
‘പ്രഭോ… എന്റെ ജീവിതം ഏറെ ദയനീയമാണ്. എത്രയൊക്കെ കഷ്ടപ്പെട്ട് പണിയെടുത്തിട്ടും നേരാംവണ്ണം ജീവിക്കാനുള്ള പണമൊന്നും സമ്പാദിക്കാന് കഴിയുന്നില്ല. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് കൊല്ലങ്ങള് ഏറെയായിട്ടും ഞങ്ങള്ക്ക് ഇതുവരെ ഒരു
കുഞ്ഞ് ഉണ്ടായില്ല. ഒരു കാര്യംകൂടി. എന്റെ അമ്മയെ നോക്കൂ. അത്രയധികം പ്രായമൊന്നുമായില്ല.
എന്നാല് കണ്ണിന്റെ കാഴ്ച പൂര്ണ്ണമായും നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു. ഓരോ ദിവസവും തള്ളിനീക്കാന് അമ്മ കഷ്ടപ്പെടുകയാണ്.
ഇതിനൊക്കെ ഒരു തീരുമാനം അവിടന്ന് ഉണ്ടാക്കിത്തരണം.’
‘നോക്കൂ ലോചന്’ …. ഭഗവാന് പറഞ്ഞു…. ‘എല്ലാവരുടെ ജീവിതത്തിലും ഇതുപോലെ നിരവധി പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടാകും. അതെല്ലാം ഒറ്റയടിക്ക് പരിഹരിച്ചു കളയാമെന്ന് കരുതരുത്.’
‘എന്നെ കൈവിടല്ലേ… തിരുമേനീ’
‘ശരി… ശരി. നിന്റെ ഒരാവശ്യവും നിരസിക്കാവുന്നതല്ല. എന്നാല് ഒരു വരം മാത്രം തരാനെ ഇപ്പോള് കഴിയൂ. അത് എന്തുവേണമെന്ന് അല്പ സമയം ആലോചിച്ച് ആവശ്യപ്പെടാം.’
ലോചന് ആകെ ചിന്താക്കുഴപ്പത്തിലായി. പറഞ്ഞ മൂന്നുകാര്യങ്ങളും അവന്റെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നുപോയി. മക്കളില്ല. ജീവിക്കാന് വേണ്ടത്ര പണമില്ല. സാധുവായ അമ്മയ്ക്ക് കാഴ്ചയില്ല. എല്ലാറ്റിനും തുല്യപ്രാധാന്യമാണ്. ഒന്നുപോലും മറ്റൊരിക്കലേയ്ക്ക് മാറ്റിവെയ്ക്കാവുന്നതല്ല. എന്തുവേണം? ലോചന് ഗഹനമായി ആലോചിച്ച് ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്തി. അയാള് ഭഗവാനോട് അപേക്ഷിച്ചു.
‘എന്റെ അമ്മയ്ക്ക് തന്റെ പേരക്കുട്ടി സ്വര്ണ്ണത്തളികയില് പാല്കുടിക്കുന്നത് കാണാനുള്ള സൗഭാഗ്യം നല്കുവാന് ദയവുണ്ടാകണം.’
ലോചന്റെ ബുദ്ധിപൂര്വ്വമുള്ള അപേക്ഷയില് ഭഗവാന് സംപ്രീതനായി. തമ്പുരാന് അവനില് കാരുണ്യം ചൊരിഞ്ഞു. പറഞ്ഞതുപോലെ ലഭിച്ച ഒറ്റവരത്തിലൂടെ അയാളുടെ പ്രശ്നങ്ങള്ക്കെല്ലാം പരിഹാരമായി. അമ്മയുടെ കണ്ണിന് കാഴ്ച തിരിച്ചുകിട്ടി. മകന് പിറന്നു. വലിയ സ്വര്ണ്ണത്തളിക വിറ്റ് ലഭിച്ച പണം കൊണ്ട് ജീവിക്കാനുള്ള സാഹചര്യമുണ്ടായി.
ലോചന് ദൈവത്തിന് നന്ദി പറഞ്ഞു.