കാളിതന് കാര്മേഘ കാന്തിയിലലിയുന്നു
കാലാരിയാം ഗദായ് വീണ്ടും
സ്നേഹമായ് വന്ന നിക്ഷേധി കണ്പൂട്ടവേ
സാവിത്രി (1) റാന്തല് നീട്ടുന്നു
ശങ്കരന് ശങ്കയില്ലാത്തവന് മാടമ്പു
മനയിലിടയ്ക്കു കാണുന്നോന്
ആത്മരാഹിത്യമാം അന്തര്മുഖതയെ
കാര്ക്കിച്ചു തുപ്പിയ ധീരന്
അന്തര്ദാഹത്താലലഞ്ഞു മഹാകാളി(2)
അന്തര്മുദാ ചിരിതൂകി
മൂര്ച്ച പെരുത്തതാം നാവിലേയ്ക്കമ്മതന്
സാഹിതീ സ്തന്യം പകര്ന്നു
ദ്രോണിതന് ജന്മം വെടിഞ്ഞവന് സാഹിതീ
ദ്യോവിലേയ്ക്കുല്പ്പതിക്കുന്നു
തൊട്ടുകൂടാമതം നീട്ടിയ ഭ്രഷ്ടിനെ
തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ചു കൊണ്ടേ
സാധനാസമ്പത്തി നല്കും ലഹരിയില്
സോദര ഭാവം വളര്ന്നു
നായും പിശാചും കുരങ്ങുനായാടിയും
ഞാനെന്നറിഞ്ഞതിന് ശേഷം
നാട്യമാം ജിവിത വേദിയിലെന്തെന്തു
നാട്യങ്ങള് തീര്ത്തു നിര്ദോഷം
ആര്യഭൂവിന്റെ ഹൃദയമാം ശ്രുതൈ്യക-
സാരം ഗ്രഹിച്ചു … രചിച്ചു….
അന്യരല്ലാരുമഖണ്ഡാത്മ ബിന്ദുവി-
ലന്യത്ര ചേരുവോരത്രേ
പൊട്ടിച്ചിരിച്ചും പുകല മുറുക്കിയും
കഷ്ടിച്ചു രണ്ടുനാള് തങ്ങി
ആരറിയുന്നവധൂത തുല്യമാ-
ജീവിതം തീര്ത്ത പ്രസ്ഥാനം ..
ദേശികനായ് വന്നു ദേശാടനം ചെയ്ത
ദേവ നിഷാദമീ പൂജ
മാനമാമെങ്കിലും കൈക്കൊള്ക പൈതൃകം
കാത്തൊരമൃതസ്യ പുത്ര
അഭിവാദയേ സത്യപൂജക ഞങ്ങള്ക്കൊ-
രഭിമാനമാം തവസ്മൃതികള്
ആത്മവിത്താം ഭവാന് ഒറ്റയാനെന്നപോല്
സാഹിത്യകാനനം വാണു
സ്ഥാനമാനത്തിന് തുടലില് കിടക്കുന്ന
ശ്വാക്കളാം ഞങ്ങള്ക്കു ചുറ്റും
ചിത്തമുല്ഫുല്ലം ഭവല് സ്മൃതിയില് ഗുരോ
പൂര്ണമിദം …ഗുരുഭാവം
1 സാവിത്രി- അദ്ദേഹത്തിന്റെ പത്നി
2 ആദ്യ നോവലായ അശ്വത്ഥാമാവിന്റെ ആദ്യ വരി കൊടുങ്ങല്ലൂരമ്മയുടെ നടയില് നിന്നാണ് അദ്ദേഹത്തിന് തോന്നിയത് …