സ്കൂള് മുറ്റത്തെ നെല്ലിമരം എന്നു കേള്ക്കുമ്പോഴെല്ലാം ഞാന് വികാരഭരിതനാകാറുണ്ട്. ആ നെല്ലി മരങ്ങള് ഭാഗ്യം ചെയ്തവരാണ്. അതേസമയം നിര്ഭാഗ്യവാന്മാരുമാണ്. യു.പി. സ്കൂള് മുറ്റത്തെ നെല്ലിമരത്തിന്റെ താഴെ നിന്നാണ് കുട്ടികള് കളിക്കുക…. അതില് വിളയുന്ന നെല്ലിക്കകളെല്ലാം കുട്ടികള് പൊട്ടിച്ചുതിന്നും. ഞാന് പട്ടാമ്പി സ്കൂളില് പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് മുറ്റത്തൊരു നെല്ലിമരം ഉണ്ടായിരുന്നു. അതില് നിന്നും നെല്ലിക്ക പൊട്ടിക്കാനായി കുട്ടികള് വഴക്കിടും. നെല്ലിക്ക കിട്ടിയില്ലെങ്കിലും ദേഷ്യത്തോടെ അതിന്റെ കൊമ്പുകള് ഒടിച്ചിടും.
ഒരു സ്കൂളിലെ അനുവേഴ്സറി ഉല്ഘാടനത്തിന് ചെന്നപ്പോള് അവിടെ അതിമനോഹരമായ ഒരു നെല്ലിമരം നില്ക്കുന്നതുകണ്ടു. ധാരാളം ഇലകള് പടര്ന്നു പന്തലിച്ചു നില്ക്കുന്ന ഒരു നെല്ലിമരം സ്കൂള് മുറ്റത്ത് കാണുന്നത് ആദ്യമായിട്ടാണ്. അതിന് പരിക്കുകള് ഒന്നുമില്ല. കുട്ടികളെ നിയന്ത്രിച്ചുനിര്ത്തുന്നത് ഹെഡ്മാസ്റ്ററാണെന്ന് കരുതി ഞാന് അദ്ദേഹത്തെ അഭിനന്ദിച്ചപ്പോള് രസാവഹമായ മറുപടിയാണ് കിട്ടിയത്. ”ആ നെല്ലി മരം ഇന്നേവരെ കായ്ച്ചിട്ടില്ല. അതിനാല് ഒരു കുട്ടിയും അതിനെ ദ്രോഹിക്കാറില്ല.” കായ്ക്കുന്ന മരത്തിനു മാത്രമേ കല്ലേറ് കിട്ടുകയുള്ളു എന്ന ചൊല്ല് എത്ര സത്യമാണ്.
നാം ഒരു കര്മ്മവും ചെയ്യാതിരുന്നാല് ആരും നമ്മെ വിമര്ശിക്കുകയില്ല. കര്മ്മം ചെയ്യുമ്പോള് വിമര്ശനം സ്വാഭാവികം. കായ്ക്കാത്ത മരങ്ങള് അതിന്റെ ധര്മ്മം നിര്വ്വഹിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം.