സവര്ക്കര് ജനിച്ചത് 1883-ലാണ്. ഇതിനും വര്ഷങ്ങള്ക്ക് മുന്പാണ് (1876) സയ്യദ് അഹമ്മദ് ഖാന് അസന്നിഗ്ധമായി ദ്വിരാഷ്ട്രവാദം ഉന്നയിക്കുന്നത്. ഇന്ത്യയില് ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലിങ്ങളും പ്രത്യേക രാഷ്ട്രങ്ങളാണെന്നും, അവര്ക്ക് ഒരുതരത്തിലും ഒരുമിച്ചു കഴിയാനാവില്ലെന്നും, അതിനാല് മുസ്ലിങ്ങള്ക്ക് പ്രത്യേക രാഷ്ട്രം വേണമെന്നും അഹമ്മദ് ഖാന് വീറോടെ വാദിക്കുന്ന കാലത്ത് ജനിച്ചിട്ടുപോലുമില്ലാത്ത സവര്ക്കര് എങ്ങനെയാണ് ദ്വിരാഷ്ട്ര വാദത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാവാകുന്നത്? ഈ വസ്തുത മറന്നുകൊണ്ട് രാഷ്ട്ര വിഭജനത്തില് സവര്ക്കറെ വില്ലനാക്കാന് ചിലര് വളരെ ബോധപൂര്വമാണ് മുസ്ലിം ലീഗിന്റെ 1940 ലെ ലാഹോര് പ്രമേയത്തെക്കുറിച്ച് മാത്രം പറയുന്നത്. യഥാര്ത്ഥത്തില് സയ്യദ് അഹമ്മദ് ഖാനും മുഹമ്മദ് ഇക്ബാലും ഉന്നയിച്ച ദ്വിരാഷ്ട്ര വാദം ആവര്ത്തിക്കുക മാത്രമാണ് മുസ്ലിം ലീഗ് ചെയ്തത്. മുസ്ലിങ്ങളെ വര്ഗീയമായും രാഷ്ട്രീയമായും പ്രീണിപ്പിക്കുന്നതിനുവേണ്ടിയാണ് കപടമതേതര വാദികള് ഈ വസ്തുത എടുത്തു പറയാത്തത്.
1937-ല് അഹമ്മദാബാദിലെ കര്ണാവതിയില് നടന്ന ഹിന്ദു മഹാസഭയുടെ സമ്മേളനത്തില് ചെയ്ത പ്രസംഗത്തെ മുന്നിര്ത്തിയാണ് സവര്ക്കറെ ദ്വിരാഷ്ട്രവാദത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാവായി ചിലര് ചിത്രീകരിക്കുന്നത്. എന്നാല് എന്താണ് ഈ പ്രസംഗത്തില് ഇതുസംബന്ധിച്ച് സവര്ക്കര് പറഞ്ഞതെന്നോ, അതിന്റെ താല്പ്പര്യമെന്താണെന്നോ മനസ്സിലാക്കാന് കൂട്ടാക്കാതെയാണ് ഈ അധിക്ഷേപം. ”ഇന്ത്യയെ ഇന്ന് ഏകീകൃതവും ഏകാത്മകവുമായ രാഷ്ട്രമായി കരുതാനാവില്ല. നേരെ മറിച്ച് പൊതുവായി ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലിങ്ങളുമെന്ന രണ്ട് രാഷ്ട്രങ്ങളാണ് ഇന്ത്യയിലുള്ളത്.” (India cannot be assumed today to be a unitarian and homogeneous nation, but on the contrary, there are two nations in the main; the Hindus and the Moslems, in India).ഈ വാചകങ്ങള് വച്ചുകൊണ്ട് സവര്ക്കറാണ് ദ്വിരാഷ്ട്രവാദം ആദ്യമായി ഉന്നയിച്ചതെന്നും, മുഹമ്മദാലി ജിന്ന ഈ തത്വം നടപ്പാക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെടുകയാണ് ചെയ്തതെന്നും വാദിക്കുന്നത് തികച്ചും അപലപനീയമാണ്.
പ്രസംഗത്തില് സവര്ക്കര് തുടര്ന്ന് പറയുന്നത് നോക്കുക: ”സമാന സാഹചര്യത്തില് ലോകത്ത് അനേകം രാജ്യങ്ങളില് സംഭവിച്ചിട്ടുള്ളതുപോലെ നമുക്ക് പരമാവധി ചെയ്യാനാവുന്നത് ആര്ക്കും അധിക പ്രാതിനിധ്യം അനുവദിക്കാത്ത, ആരുടെയെങ്കിലും കൂറിന് അധികവില നല്കേണ്ടതില്ലാത്ത ഇന്ത്യാ രാജ്യം സ്ഥാപിക്കുകയെന്നതാണ്… ഹിന്ദുക്കള് ഒരു രാഷ്ട്രമെന്ന നിലയ്ക്ക് പൊതുവായ ഇന്ത്യാ രാജ്യത്തിനുവേണ്ടി അവരുടെ കടമ നിര്വഹിക്കാന് സന്നദ്ധരാണ്.’ (And it has happened in many countries under similar situation in the world the utmost that we can do under the circumstances is to form an Indian state in which none is allowed any special weight or representation and none is paid an extra-price to buy his loyalty to the State…. The Hindus as a nation are willing to discharge their duty to a common Indian State on equal footing).(1)
ഏറ്റവുമൊടുവില് സവര്ക്കര് ഇത്രയുംകൂടി പറയുന്നു: ”ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെ മതം, സംസ്കാരം, ഭാഷ എന്നിവയുടെ സംരക്ഷണം എല്ലായ്പ്പോഴും ഉറപ്പാക്കാന് നമുക്കാവും. പക്ഷേ അവരുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന് മതപരവും സാംസ്കാരികവും ഭാഷാപരവുമായ കടന്നാക്രമണം നമുക്ക് ഒരു വിധത്തിലും സഹിക്കാനാവില്ല. അഹിന്ദു ന്യൂനപക്ഷങ്ങള് സംരക്ഷിക്കപ്പെടുകയാണെങ്കില് ഇന്ത്യയിലെ ആക്രാമികമായ ന്യൂനപക്ഷത്തില്നിന്ന് ഹിന്ദുഭൂരിപക്ഷവും തീര്ച്ചയായും സംരക്ഷിക്കപ്പെടണം. (We shall ever guarantee protection to the religion, culture and language of the minorities for themselves, but we shall no longer tolerate any aggressions on their part on the equal liberty of the Hindus to guard their religion, culture and language as well. If the non-Hindu minorities are to be protected then surely the Hindu majority also must be protected against any aggressive minority in India)(2) ഇങ്ങനെയാണ് സവര്ക്കര് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. ദ്വിരാഷ്ട്രവാദത്തിന്റെ വക്താവായ ഒരാള്ക്ക് എങ്ങനെയാണ് ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെ മതവും സംസ്കാരവും ഭാഷയും എല്ലായ്പ്പോഴും സംരക്ഷിക്കുമെന്ന് ഉറപ്പു നല്കാനാവുക? ഒരാള്ക്കും അധിക പ്രാതിനിധ്യം നല്കാനാവില്ലെന്ന് പറയാനാവുക? പൊതുവായ ഇന്ത്യാ രാജ്യത്ത് തുല്യനിലയില് സ്വന്തം കാര്യങ്ങള് നിര്വഹിക്കാന് ഹിന്ദുക്കള് തയ്യാറാണെന്ന് പറയുന്നയാള്ക്ക് ഒരിക്കലും ദ്വിരാഷ്ട്രവാദത്തിന്റെ വക്താവാകാന് കഴിയില്ല.
താന് എന്താണ് ഉദ്ദേശിച്ചതെന്ന് കര്ണാവതി പ്രസംഗത്തില് സവര്ക്കര് കൃത്യമായി വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. ”അതുപോലെ പരസ്പരം ശത്രുത പുലര്ത്തുന്ന രണ്ട് രാഷ്ട്രങ്ങള് ഇന്ത്യയില് തൊട്ടുചേര്ന്ന് നിലനില്ക്കുമ്പോള് ശിശുക്കളെപ്പോലെ പെരുമാറുന്ന ചില രാഷ്ട്രീയക്കാര് ഇന്ത്യ ഇപ്പോള്തന്നെ ഒരു ഏകാത്മക രാഷ്ട്രമാണെന്നും, അല്ലെങ്കില് വെറുതെ ആഗ്രഹിക്കുന്നതുകൊണ്ടുമാത്രം അങ്ങനെയൊന്ന് സൃഷ്ടിക്കാമെന്നു കരുതുന്നവരുമാണ്. സദുദ്ദേശ്യമുള്ള, എന്നാല് ചിന്താശേഷിയില്ലാത്ത നമ്മുടെ ഈ സുഹൃത്തുക്കള് അവരുടെ സ്വപ്നം സാക്ഷാത്കരിക്കാന് ശ്രമിക്കുകയാണ്… പക്ഷേ കഠിന യാഥാര്ത്ഥ്യം എന്തെന്നാല് ഈ സാമുദായിക പ്രശ്നങ്ങള് ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലിങ്ങളും തമ്മിലുള്ള നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ സാംസ്കാരികവും ദേശീയവുമായ ശത്രുതയിലൂടെ നമുക്ക് പകര്ന്നുകിട്ടിയതാണ്. ഉചിതമായ സമയത്ത് നിങ്ങള്ക്ക് അത് പരിഹരിക്കാനാവും. പക്ഷേ അംഗീകരിക്കാന് വിസമ്മതിക്കുന്നതുകൊണ്ടുമാത്രം ഈ പ്രശ്നങ്ങള് അമര്ച്ച ചെയ്യാന് നിങ്ങള്ക്കാവില്ല.” (As it is, there are two antagonistic nations living side by side in India several infantile politicians commit the serious mistake in supposing that India is already welded into a harmonious nation, or that it could be welded thus for the mere wish to do so. These our well-meaning but unthinking friends take their dreams for realities… But the solid fact is that the so-called communal questions are but a legacy handed down to us by centuries of a cultural, religious and national antagonism between the Hindus and the Moslems. When time is ripe you can solve them, but you cannot suppress them by merely refusing recognition of them)(3)
ദിവാസ്വപ്നം കാണുന്നയാളായിരുന്നില്ല സവര്ക്കര്. യാഥാര്ത്ഥ്യബോധമുള്ള രാഷ്ട്രീയ നേതാവായിരുന്നു. ആരെയെങ്കിലും സന്തോഷിപ്പിക്കാനോ പ്രീതിപ്പെടുത്താനോ സ്ഥിതിഗതികളെ മയപ്പെടുത്തി അവതരിപ്പിക്കുക സവര്ക്കറുടെ രീതിയുമായിരുന്നില്ല. ”ഇന്ത്യയില് മുഖ്യമായും രണ്ട് രാഷ്ട്രങ്ങളുണ്ട്; ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലിങ്ങളും” എന്ന അസുഖകരമായ സത്യം പറയുകതന്നെ ചെയ്തു. ഈ സത്യം അംഗീകരിച്ചുകൊണ്ടല്ലാതെ ഇന്ത്യ അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന അതീവ ഗുരുതരവും ചരിത്രപരവുമായ പ്രശ്നം പരിഹരിക്കാനാവില്ലെന്ന് മറ്റാരെക്കാളും സവര്ക്കര്ക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. ”അവഗണിക്കുന്നതിനെക്കാള് ഗുരുതരമായി ബാധിച്ചിട്ടുള്ള രോഗം കണ്ടെത്തി ചികിത്സിക്കുകയാണ് വേണ്ടത്. അസുഖകരമായ വസ്തുതകളെ അതായിത്തന്നെ നേരിടുക” എന്നതായിരുന്നു സവര്ക്കറുടെ നിലപാട്.
സത്യം തുറന്നുപറഞ്ഞതിന് സ്വന്തം ജീവിത കാലത്തുതന്നെ സവര്ക്കര് വിമര്ശിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. പക്ഷേ വിവാദങ്ങളില് തളരുന്നയാളായിരുന്നില്ല. താന് പറയുന്നത് എന്താണെന്ന് സവര്ക്കറിന് തികഞ്ഞ ബോധ്യമുണ്ടായിരുന്നു. ‘ആദര്ശ്’ എന്ന മറാഠി വാരിക പ്രസിദ്ധീകരിച്ച അഭിമുഖത്തില് (1943 ആഗസ്റ്റ് 28) സവര്ക്കര് തന്റെ നിലപാടുകള് ഇങ്ങനെ വിശദീകരിക്കുകയുണ്ടായി: ”സുപ്രധാനമായ കാര്യം ഇപ്പോഴും ആളുകള്ക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല. ഹിന്ദുസ്ഥാനില് നിലവിലുള്ള ഹിന്ദുക്കളുടെയും മുസ്ലിങ്ങളുടെയും രാഷ്ട്രങ്ങള് മുസ്ലിങ്ങള്ക്കുവേണ്ടി ഒരു രാഷ്ട്രം കാര്ന്നെടുക്കാനുള്ള പാക്കിസ്ഥാനി നിര്ബന്ധബുദ്ധിയെ അംഗീകരിക്കുന്നില്ല… ഹിന്ദുക്കളില്നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണെന്ന് കരുതുന്ന രണ്ടോ ഇരുന്നൂറോ രാഷ്ട്രങ്ങള് ഹിന്ദുസ്ഥാനില് ബലംപ്രയോഗിച്ച് പ്രവേശിക്കുകയും, ഹിന്ദുസ്ഥാന് വിഭജിക്കണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെടുന്നുമുണ്ട്. ഈ വസ്തുത നിഷേധിക്കുകയെന്ന വിഡ്ഢിത്തത്തെക്കാള് മനസ്സിലാക്കുകയും നേരിടുകയും മാറ്റിത്തീര്ക്കുകയുമാണ് വേണ്ടത്. യാതൊരു സംശയവും വേണ്ട, സ്വതന്ത്രവും അവിഭക്തവും അജയ്യവുമായ ഹിന്ദുരാഷ്ട്രത്തിനു മാത്രമേ ഹിന്ദുസ്ഥാനെ നിലനിര്ത്താനാവൂ. പക്ഷേ നമ്മുടെ ചരിത്രത്തിലേതുപോലെ ഹിന്ദു പതാകയ്ക്കു കീഴില് ഹിന്ദുരാഷ്ട്രം വിജയകരമായി അണിനിരക്കുമ്പോള് ഹിന്ദുക്കള് മുന്നോട്ടുവരികയും ഒറ്റക്കെട്ടാവുകയും ചെയ്യണം. രാഷ്ട്രവും രാജ്യവും തമ്മില് നമുക്ക് ആശയക്കുഴപ്പം പാടില്ല. രാജ്യം പോയാലും രാഷ്ട്രം നിലനില്ക്കും. മുസ്ലിങ്ങള് നമ്മെ ഭരിച്ചിരുന്നപ്പോള് ഭരണകൂടം (രാജ്യം) അവരുടെതായിരുന്നു. പക്ഷേ ഹിന്ദുക്കളുടെ അസ്തിത്വം സജീവമായിരുന്നു. ഹിന്ദുക്കള്ക്കും മുസ്ലിങ്ങള്ക്കും ഒരു പൊതുരാജ്യം എന്നതുപോലും പ്രശ്നമല്ല. കഴിഞ്ഞ കാലത്ത് മഹാരാഷ്ട്ര, സൗരാഷ്ട്ര, ദേവരാഷ്ട്ര തുടങ്ങിയവ നമുക്കുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. എവിടെയാണ് ഈ രാഷ്ട്രങ്ങള്? ഇവ പരസ്പരം ഇടപഴകിയിരുന്നു. ശകന്മാരും ഹൂണന്മാരും രാഷ്ട്രങ്ങളെന്ന നിലയ്ക്കാണ് വന്നത്. എന്നാല് അവ നിലനിന്നു എന്നതിന് ഇന്ന് എന്താണ് തെളിവ്? നാം അവയെ സാത്മീകരിച്ചു. അതിനാല് മുസ്ലിങ്ങള് ആഗ്രഹിക്കുകയാണെങ്കില് മതന്യൂനപക്ഷമെന്ന നിലയില് ഹിന്ദുക്കളുമൊത്ത് അവര്ക്ക് രമ്യമായി കഴിയാം. ആത്യന്തികമായി അഭിലാഷമാണ് രാഷ്ട്രത്തിനു വേണ്ട സുപ്രധാന ഘടകം.” People still do not understand the important thing that stating the fact of Mussluman and Hindu nations being present in Hindustan is not to accept the Pakistani adamancy of carving a country of the Mussal amans… While two or two hundred nations that consider themselves separate from the Hindus have presently entered Hindustan by force and are demanding Partition of Hindustan, it is not by a woolly headed and cowardly denial of this fact but rather by understanding, facing and changing it shall an independent, undivided and indivisible Hindu nation alone shall, without doubt, remain in Hindustan. But as in our history when the Hindu Nation sucessfully rallied under the Hindu flag, the Hindus should come forward and rise unitedly… We should not confuse between nation and state. Even if the state goes, the nation remains. When the Mussulmans were ruling over us, the government (state) was theirs. But the existence of the Hindus was most certainly intact. Even so, there is no problem in a common state of Hindus and Mussulmans. In the past, we had nations (Rashtra) such as maharashtra, Saurashtra, Devrashtra (near Berar). Where are these nations? They mingled with each other. The Shakas and Huns came to Hindustan as nations. But what is the evidence of their existence today? We digested them. So if the Mussulmans want, they could amicably stay with Hindus as minority community… in the end, desire is the most influential and important factor for a nation).(4)
കര്ണാവതി പ്രസംഗത്തിലായാലും, പിന്നീട് അതിനെക്കുറിച്ച് നല്കിയ വിശദീകരണത്തിലായാലും രാഷ്ട്രം (nation) എന്ന് സവര്ക്കര് വിവക്ഷിക്കുന്നത് ജനവിഭാഗത്തെയാണ്. ശകന്മാരെക്കുറിച്ചും ഹൂണന്മാരെക്കുറിച്ചും ഇങ്ങനെ പറയുന്നതില്നിന്ന് ഇക്കാര്യം വ്യക്തമാണ്. അത് അക്കാലത്തെ രീതിയായിരുന്നു. സയ്യദ് അഹമ്മദ് ഖാനും പില്ക്കാലത്ത് മുഹമ്മദാലി ജിന്നയും ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലിങ്ങളും പ്രത്യേക രാഷ്ട്രങ്ങളാണെന്ന് പറയുന്നുണ്ടല്ലോ. അതേസമയം, രാജ്യവും രാഷ്ട്രവും വ്യത്യസ്തമാണെന്നും സവര്ക്കര് വിശദീകരിക്കുന്നു. പ്രത്യേക രാഷ്ട്രം കൂടിയേ തീരൂ എന്ന് വാദിക്കുന്ന അഹമ്മദ് ഖാനില്നിന്നും മുഹമ്മദ് ഇക്ബാലില്നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ഹിന്ദുസ്ഥാനെ വിഭജിക്കാനാവില്ലെന്ന് സവര്ക്കര് അസന്നിഗ്ധമായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു. ഹിന്ദു-മുസ്ലിം ശത്രുത യാഥാര്ത്ഥ്യമാണെന്നും, അത് പരിഹരിക്കേണ്ടതുണ്ടെന്നുമുള്ള പ്രസ്താവനയാണ് സവര്ക്കര് നടത്തുന്നത്. മതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില് ഇന്ത്യയെ വിഭജിക്കണമെന്ന് സവര്ക്കര് ഒരിടത്തും പറയുന്നില്ല. പക്ഷേ ഈ വസ്തുത വിമര്ശകര് തമസ്കരിക്കുകയാണ്.
ഹിന്ദുസ്ഥാനെ വിഭജിക്കുന്ന പ്രശ്നമില്ലെന്നും, മതന്യൂനപക്ഷമെന്ന നിലയ്ക്ക് മുസ്ലിങ്ങള്ക്ക് ഹിന്ദുക്കളുമൊത്ത് രമ്യമായി കഴിയാമെന്നും സവര്ക്കര് പറയുമ്പോള് ദ്വിരാഷ്ട്രവാദത്തിന്റെ വിരുദ്ധ ധ്രുവത്തിലാണ് നില്ക്കുന്നത്. ഹിന്ദുക്കള്ക്കും മുസ്ലിങ്ങള്ക്കും ഒരു പൊതുരാജ്യം എന്നത് സാധ്യമാണെന്നും സവര്ക്കര് നിര്ദ്ദേശിക്കുന്നു. സവര്ക്കര് ഒരു കാലത്തും ഒരു മതവാദിയായിരുന്നില്ല എന്ന വസ്തുത കൂടി മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്. യാഥാസ്ഥിതികത്വം ആ വ്യക്തിത്വത്തെ തൊട്ടുതീണ്ടിയിരുന്നില്ല. ശശി തരൂരിനെപ്പോലുള്ളവര് ദുഷ്ടലാക്കോടുകൂടി ഹിന്ദുത്വവാദികളില് അടിച്ചേല്പ്പിക്കുന്ന പ്രതിലോമ ചിന്താഗതികളുടെ കടുത്ത ശത്രു കൂടിയായിരുന്നു സവര്ക്കര്. ഇങ്ങനെയൊരാളെ ദ്വിരാഷ്ട്ര വാദത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാവും വക്താവുമാക്കുന്നത് ചരിത്രത്തെ അപഹാസ്യമാംവിധം വളച്ചൊടിക്കലാണ്.
മുസ്ലിങ്ങള്ക്ക് പ്രത്യേക രാഷ്ട്രം വേണമെന്ന ചിന്താഗതിക്കാരനായിരുന്നില്ല സവര്ക്കറെന്ന് ബി.ആര്. അംബേദ്കറും വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ”ഇന്ത്യയില് രണ്ട് ‘രാഷ്ട്ര’ങ്ങളുണ്ടെങ്കിലും ഒന്ന് മുസ്ലിങ്ങള്ക്കും മറ്റൊന്ന് ഹിന്ദുക്കള്ക്കുമായി ഇന്ത്യ വിഭജിക്കപ്പെടരുത് എന്നതായിരുന്നു സവര്ക്കറുടെ നിലപാട്. രണ്ട് ‘രാഷ്ട്ര’ങ്ങളും ഒരു രാജ്യത്തുതന്നെ ഒരൊറ്റ ഭരണഘടനയുടെ വെളിച്ചത്തില് കഴിയണമെന്നാണ് സവര്ക്കര് ചിന്തിച്ചത്. ഹിന്ദുക്കള്ക്ക് ആവശ്യമായ പ്രാമുഖ്യം ലഭിക്കുകയും, മുസ്ലിങ്ങള് അവരുമായി സഹവസിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാവണം ഈ ഭരണഘടന.” (Mr. Savarkar, on the other hand, insists that, although there are two nations in India, India shall not be divided into two parts, one for Muslims and the other for the Hindus; that the two nations shall dwell in one country and shall live under the mantle of one single constitution; that the constitution shall be such that the Hindu nation will be enabled to occupy a predominent position that is due to it and the Muslim nation made to live in the position of subordinate co-operation with the Hindu nation).(5)
ഇതില്നിന്ന് ഒരു കാര്യം വ്യക്തമാണ്. ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലിങ്ങളും പ്രത്യേക ‘രാഷ്ട്രങ്ങള്’ ആണെന്ന് അംഗീകരിക്കുമ്പോള് മുസ്ലിം പ്രമാണിമാര് ഉന്നയിച്ചുപോന്ന ആവശ്യത്തെ പരാമര്ശിക്കുക മാത്രമാണ് സവര്ക്കര് ചെയ്യുന്നത്. ദ്വിരാഷ്ട്ര വാദം പ്രചരിപ്പിക്കുകയോ പിന്തുണക്കുകയോ അല്ല. ഇസ്ലാമിന്റെ വേറിടല് മനോഭാവത്തെ വളച്ചുകെട്ടില്ലാതെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയതിന് സവര്ക്കറെ കുറ്റപ്പെടുത്താനാവില്ല. ഇതൊരു കുറ്റമാണെങ്കില് കാള് മാര്ക്സു പോലും ഈ കുറ്റം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. 1854-ല് എഴുതിയ ലേഖനത്തില് മാര്ക്സ് മറയില്ലാതെ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: ”ഖുറാനില്നിന്ന് ഉത്ഭവിക്കുന്ന നിയമനിര്മാണം വിവിധ ജനവിഭാഗങ്ങളുടെ ഭൂമിശാസ്ത്രത്തെയും നരവംശശാസ്ത്രത്തെയും വിശ്വാസികളും അവിശ്വാസികളുമെന്ന രീതിയില് രണ്ട് രാജ്യങ്ങളായി സൗകര്യപൂര്വം വിഭജിക്കുന്നു. അവിശ്വാസികള് എന്നാല് അവര്ക്ക് ശത്രുവാണ്. ഇസ്ലാം അവിശ്വാസികളുടെ രാഷ്ട്രത്തെ നിന്ദിക്കുന്നു. മുസ്ലിങ്ങളും അവിശ്വാസികളും തമ്മില് നിരന്തര ശത്രുത നിലനിര്ത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.” (The Koran and the Mussulman legislation emanating from it reduce the geography and ethnography of the various people to the simple and convenient distinction of two nations and of two countries; those of the Faithful and of the Infidels. The Infidels is ‘harby,’ i.e. the enemy. Islamism proscribes the nation of the Infidels, constituting a state of permanent hostility between the Mussulman and the unbeliever).(6)
ബ്രിട്ടീഷുകാരുമായി ചേര്ന്ന് ഗൂഢാലോചന നടത്തി അധികാരത്തിനുവേണ്ടി രാഷ്ട്രവിഭജനത്തെ അംഗീകരിച്ചവര് ദ്വിരാഷ്ട്രവാദത്തിന്റെ പേര് പറഞ്ഞ് സവര്ക്കറെ വിമര്ശിക്കുന്നത് വിരോധാഭാസമാണ്. മാനവരാശിക്കുതന്നെ ഭീഷണിയായ ഇസ്ലാമിക ഭീകരവാദത്തെ ന്യായീകരിക്കാന് കോണ്ഗ്രസ് നേതൃത്വം നല്കിയ യുപിഎ സര്ക്കാരിന്റെ ഭരണകാലത്ത് ‘ഹിന്ദുഭീകരത’ എന്ന വാദഗതി ഉയര്ത്തിക്കൊണ്ടുവന്നതുപോലെയാണ് രാഷ്ട്ര വിഭജനത്തിന്റെ ഉത്തരവാദിത്വത്തില്നിന്ന് ഇസ്ലാമിനെ ഒഴിവാക്കി ഹിന്ദു ദേശീയ വാദികളെ പ്രതിക്കൂട്ടിലാക്കാന് ശ്രമിക്കുന്നത്. ചരിത്രബോധമുള്ളവര് ഇത് അംഗീകരിച്ചുതരില്ല.
(അടുത്തത്:
സവര്ക്കറുടെ ‘മാപ്പപേക്ഷ’
സത്യവും മിഥ്യയും)
1. സമഗ്ര സവര്ക്കര് വദ്മയ്-വാല്യം 6, മഹാരാഷ്ട്ര പ്രാന്തിക് ഹിന്ദുമഹാസഭ പബ്ലിക്കേഷന്
2. Ibid
3. Ibid
4. ആദര്ശ്, 1943, ആഗസ്റ്റ് 28.
5. Pakistan or the partition of India, B.R. Ambedkar.
6. Declaration of war-on the History of the Eastern Question, Newyork Daily Tribune, 1854, April 15.