വിരക്തി

എത്രയോ കാലമായ് , നമ്മളിക്കട്ടിലി
ന്നറ്റങ്ങളില്‍ കൊക്കുരുമ്മാത്ത പക്ഷികള്‍ ;
തൊട്ടടുത്തെങ്കിലും , വെട്ടമെത്തുംവരെ
എത്രയകലെ നാം ; രണ്ടു ധ്രുവങ്ങളില്‍ !

കണ്ണോടു കണ്‍ നോക്കി , പണ്ടെത്ര രാവുകള്‍ ,
കിന്നാരം ചൊന്നു നാമൊന്നായലിഞ്ഞവര്‍ !
കണ്ടില്ല തമ്മില്‍ പിഴവുകള്‍ ; അന്നൊക്കെ
കണ്ണീരിലും ചിരി ചോരാതെ കാത്തവര്‍ ;
സ്വച്ഛന്ദ ജീവിത സ്വപ്നങ്ങള്‍ നെയ്യുവാന്‍ ,
ഉച്ഛ്വാസതാളവുമൊപ്പം പകുത്തവര്‍ ,
ബാക്കിയായ് കാലണ
കൈയിലില്ലെങ്കിലും
വാക്കനല്‍ക്കൊള്ളിയാല്‍ കുത്തീല തങ്ങളില്‍ !

എത്ര വേഗത്തില്‍ വിരക്തി തന്‍ കര്‍ക്കടം
പൊത്തുകള്‍ തീര്‍ക്കുന്നകത്തെ മണ്‍കൂനയില്‍ !
തച്ചും തലോടിയും പിന്നിട്ട കാലത്തിന്‍ —
പച്ചത്തുരുത്തിലിന്നൊറ്റക്കു നില്പു നാം !

കാലം കടക്കെയുള്‍പ്പൊത്തിലെ കര്‍ക്കട
ക്കാലില്‍ നിറച്ചും വെറുപ്പിന്റെ പൊറ്റകള്‍ !
ദര്‍ശന സൗഖ്യം നുകര്‍ന്ന കണ്‍നാളങ്ങള്‍ ,
ഗര്‍വ്വിന്റെ സര്‍പ്പം മയങ്ങുന്ന മാളങ്ങള്‍ !
”പൊന്നെ”ന്നു സ്‌നേഹിച്ചു ചൊന്ന നാവറ്റത്തു
ചിന്നുന്നു , വര്‍ക്കത്തു കെട്ടതാം വാക്കുകള്‍ !
ലാളിച്ചു നെഞ്ചോടണച്ച കൈത്തണ്ടകള്‍ ,
കാളിയ സര്‍പ്പമായ് നീര്‍ത്തുന്ന പത്തികള്‍ !

കാഞ്ഞിരക്കായിട്ടു കാച്ചിയ വാറ്റിനും
കാണില്ല, കയ്പ്പു ‘വെറുപ്പെ ‘ന്ന വാക്കോളം
വാഴ്വില്‍ വിരക്തി പോലിത്രയ്ക്കസഹ്യമാം
ഭാവമേതാവോ ? കടുപ്പമീ നീരസം !