ഊർമ്മിള

ഊർമ്മിളേ നിന്നെപ്പകർത്താൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ

തോരാതെ കണ്ണുകൾ നിന്നുപെയ്യുന്നുവോ ?

സീതയെക്കാളും പതിവ്രതതന്നെയെ –

ന്നോരാത്ത നോവിലും ചൊല്ലിനിൽക്കുന്നു ഞാൻ .

ലക്ഷ്മണപത്നിയായ് നീവന്നയോദ്ധ്യതൻ –

ശ്വശ്രുവായ് കാൽവെച്ചു മന്ദിരംപൂകവേ

എത്രകിനാക്കൾ വിരിഞ്ഞു ഹൃദന്തത്തി , –

ലൊക്കെയും മൊട്ടിലേ ഞെട്ടറ്റു വീണുപോയ് !

രാമപാദങ്ങളെ പിൻതുടർന്നൻപോടു-

പോയ സൗമിത്രിതൻ ഗന്ധമേ നിന്നാത്മ –

ശോകങ്ങളാറ്റുന്ന സത്യമായ് നീയിന്നു –

മേകയായ് നില്കു,ന്നനാഘ്രാതപുഷ്പമായ് !

കൺകുളിർക്കെയൊന്നു കാണുവാൻപോലുമേ

നിൻപതി നിന്നരികിൽ നിന്നിടാത്തൊരു

കൊട്ടാരവും ഘോര കാന്താരവും സമ –

മൊക്കെയും സൗമ്യയായ് മൂകയായ് പേറി നീ .

മൂകദുഃഖങ്ങളെ തോറ്റിയുണർന്നവൾ ,

ശ്യാമപക്ഷങ്ങളെ മാത്രം വരിച്ചവൾ ,

കാത്തിരിപ്പിന്റെ നേർപര്യായമായവൾ

കാഞ്ഞകിനാക്കളെ പ്പുല്കിനടന്നവൾ .

നിന്നെക്കുറിച്ചു ,നിന്നേകാന്ത ദുഃഖത്തെ ,

നിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെ ഞാനറിഞ്ഞീടവേ

നീ സതീരത്നമാ, ണെന്നും നിരാശതൻ –

മംഗല്യസൂത്രമണിഞ്ഞ തിരസ്കൃത !

സീമന്തരേഖയിൽ കുങ്കുമം കൊണ്ടൊരു –

നേരടയാളം വരച്ചതിൽ മാത്രം നീ –

പേരിനുമാത്രം സുമംഗലി , പക്ഷെ നിൻ –

നേർഹൃദയത്തിൽ വിരഹവും ദുഃഖവും.

കാർകൊണ്ട കർക്കടരാവുപോൽ നിന്നിലെ –

ശോക മെൻകണ്ണിൽ മഴയായ്പ്പടരവേ ,

ജാലകച്ചില്ലിനകത്തു നിരാലംബ –

വേദനപോൽ നിന്റെ ചിത്രം പതിയവേ ,

ഏതോ വിരഹാർത്തയാകു,മിണക്കുയിൽ –

പാടുന്ന ഗീതിയായ് നീയുണർന്നീടവേ

മാനിനീ നിന്നെയറിയുന്നു ഞാൻ സദാ

മോഹഭംഗങ്ങൾ വരിച്ച സർവ്വംസഹേ ,

ഉത്തമേ , ഊർമ്മിളേ നിന്നാത്മദുഃഖങ്ങൾ

ഒക്കെപ്പൊതിഞ്ഞു നടപ്പവൾ നീ ”സതി” !!