കുഞ്ഞുവിളക്കിന്റെ ദീപ്തിയെന്നെ
ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു ചിരിച്ചുപോകും
ദുഃഖക്കിനാവിന്റെ രാത്രി മുന്നില്
പക്ഷം വിരിച്ചു പറന്നു മായും
പെണ്ണെന്നു ചൊല്ലിപ്പരിഹസിച്ചാല്
കണ്ണിലെ ഭൂതമെരിഞ്ഞു നില്ക്കും
മണ്ണായ മണ്ണിനെ പെറ്റുപോറ്റും
വിണ്ണിന്റെ നോവ് നിറഞ്ഞു പെയ്യും
എണ്ണിയാല് തീരാത്ത ദുഃഖനാളം
മിന്നിത്തിളച്ചു മറഞ്ഞു പോകും
പിന്നെയും നീയെന്റെ വേരില് നിന്നും
പൊന്മഷിത്തൂലിക കണ്ടെടുക്കും
ഇന്നോളമുണ്ടായ ജന്മയോഗം
എന്നിലെ വേദനശ്ശ്യാമ മേഘം
വിങ്ങിച്ചുവന്നു പിളര്ന്നുവന്ന
മൃണ്മയസ്സൂര്യനെന്നാരു ചൊല്ലും?!
നിന്റെ ദുശ്ശാസനപ്പോര്വിളികള്
നിന്റെ പരാക്രമക്കാമപാശം
തൊട്ടാല് പൊടിഞ്ഞു നിലംപതിക്കും
ഒറ്റ ഞൊടിക്കനല് ഭസ്മമാക്കും
എന്നിട്ടുമെന്നിലെ ശക്തിദുര്ഗ്ഗ
എല്ലാം ക്ഷമിച്ചു ശമിച്ചിരിക്കും
നിന്നില് പ്രവേശിച്ച ജീവരശ്മി
എങ്ങനെയിന്നു ഞാന് പിന്വലിക്കും!
അമ്മ… രണ്ടക്ഷരം മാത്രമെന്നെ
സര്വ്വം സഹിക്കുവാന് പ്രാപ്തയാക്കും
കണ്ണീരിലല്ലെന് കഥാവശേഷം
പിന്നെയും നീളുമനന്തകാവ്യം!!