വന്ദിപ്പിന് പൂന്താനത്തെ,
വന്ദിപ്പിന് പൂന്താനത്തെ,
വന്ദിപ്പിന് മലയാള
കവികോകിലത്തിനെ.
സ്വച്ഛമായ് മധുരമായ്
വേദവൃക്ഷത്തില് സ്വയം
വിസ്മരിച്ചീണം ചേര്ക്കും
പൂന്താനക്കുയിലിനെ.
ഇത്രമേല് ലളിതമായ്
ധര്മ്മജീവിതസാരം
മര്ത്ത്യര്തന് ഹൃദയത്തില്
തൊട്ടുചൊല്ലിയതാര്?
എന്തിലും വസിക്കുന്നു-
ണ്ടീശ്വര, നതുകൊണ്ടി-
ന്നന്യരെസ്സഹായിച്ചാല്
ഈശ്വരന് പ്രസാദിക്കും.
ജീവിതം നീര്പ്പോളപോല്
നശ്വരമാണെന്നോര്ത്തു
സന്തതം സല്ക്കര്മ്മങ്ങള്
ചെയ്വതേ പുണ്യപ്രദം.
വന്നതും പോകുന്നതും
എപ്പൊഴെന്നറിയാത്തോര്,
ഇന്നല്പനേരം കാണ്കേ
എന്തിനാണീ മത്സരം?
ധരിച്ച വസ്ത്രം പോലും
ത്യജിച്ചേ പോകൂ നമ്മള്
വെറുതേ പിന്നെന്തിനായ്
കൂട്ടിവെക്കുന്നൂ ധനം?
ഭൂമിയാണല്ലോ അമ്മ,
ഈശ്വരന് തന്നെ അച്ഛന്;
നാമെല്ലാം സഹോദരര്
ലോകമേ തറവാട്!
എപ്പൊഴും എല്ലാവര്ക്കും
ക്ഷേമമുണ്ടാകാന് വിശ്വ-
സ്നേഹമന്ത്രത്തെ തന്നൂ
പൂന്താനം മഹാകവി.
വന്ദിപ്പിന് പൂന്താനത്തെ,
വന്ദിപ്പിന് പൂന്താനത്തെ,
വന്ദിപ്പിന് വിശ്വോത്തര
കവിയാം മഹാത്മാവെ!